Vlogi.
Całkiem jeszcze nowy gatunek filmowy. Forma dziennika.
Przymierzam się od jakiegoś czasu do vlogów i kombinuję. Oglądając vlogi cudze można mieć wrażenie, że filmy te są często… o niczym (ewentualnie o autorze), a mimo to tkwi się przed ekranem z zaciekawieniem. Są tam zawsze pewne historie, sytuacje, obrazy; ale zazwyczaj dominuje po prostu luźny splot fragmentów zebranych niby przypadkiem.

Mówię niby, bo to BY – ZY – DURA!

Mam mój rozklekotany, ledwo zipiący aparat. Mam do niego 3 obiektywy. Koniec sprzętu.
Kiedy używam obiektywu, do którego zwykle gadam (kręcenie w domu, aparat na statywie) powstaje krowa. Nie aparat – wielka krowa, którą trzymam na wyciągniętej ręce i mogę pogadać chwilę, a potem muszę odpocząć, bo ręka więdnie. Nie muszę chyba też wspominać o tym jak widowiskowo to wygląda i jak skutecznie ściąga uwagę osób postronnych.

Kiedy już myślisz, że masz sprzęt do robienia kanału na YT – okazuje się, że każda nowa forma, z którą się zmierzysz, która rozwinie i Ciebie i kanał – to koszty! (Pieniędze to zło!)
Teraz wiem, że przydałby się mały aparat do vlogowania, który ZAWSZE mogę mieć przy sobie. Z drugiej strony fajnie byłoby wydać trochę więcej i kupić kamerę Black Magic (obiekt pożądania typowej kobiety :P).
Fajnie byłoby mieć też światło, które kiedyś poszło z dymem.
A Mac? Mac to przyjemność montażu. A nie męczarnia z blue screenującym się pecetem.

Wiecie do czego zmierzam?

Wydaje mi się, że nie osiąga się w dziedzinie vlogerskiej stanu satysfakcji. Zawsze są pomysły na kolejne wydatki.

Tak naprawdę nie potrzeba nowego sprzętu. Potrzeba pasji i zacięcia. I pomysłów. Albo ruszających się skorupiaków (patrz film poniżej).
Dlatego ja i krowa co jakiś czas przedstawimy Wam nowy vlog. Tak często jak damy radę.

Ale będę wdzięczna za znak – czy Wam się to (vlogi) podoba? (Tak lub Nie to dobra odpowiedź, ale dłuższa odpowiedź jest bardziej dobra)

Bo co z tego, że przed vlogami cudzymi się tkwi… Przy własnym nie mogę przestać myśleć – czy kogoś to w ogóle interesuje?